Όλα επιτρέπονται αλλά όλα δεν συμφέρουν - Πως θα αποφύγουμε τους πειρασμούς που βλάπτουν ψυχή και σώμα - Τι ήταν οι Πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου;

Μια από τις παραβολές που δεν δέχεται, δεν καταλαβαίνει εύκολα ένας συνεπής Χριστιανός είναι αυτή του άσωτου υιού. «Γιατί», αναρωτιούνται οι περισσότεροι, «να κάνουμε αυτό που πρέπει, να κάνουμε το καθήκον μας, να είμαστε σωστοί και να απολαμβάνουμε στο τέλος λιγότερα από τον άσωτο, τον τρωτό, τον ευάλωτο, τον αμαρτωλό;»

Τι ήθελε να πει ο Χριστός αλλά και ο Απόστολος Παύλος με την αλληγορική αυτή ιστορία των δυο γιών που ο ένας ανταμείφθηκε ενώ δεν το άξιζε και ο άλλος αντιμετωπίστηκε αυστηρά χωρίς κανένα bonus; Πράγματι με τα μάτια της Λογικής και το φίλτρο της κοσμικής σκέψης είναι δύσκολο να αποδεχθούμε ότι δεν θα υπάρχει τιμωρία για τον αμαρτωλό και ανταπόδοση για τον σωστό. Όμως η παραβολή του ασώτου θέλει να εστιάσει στην ελευθερία της αγάπης του Θεού, στην ελευθερία εκλογής, στη δυνατότητα να πέσει κανείς στον πειρασμό και να σηκωθεί, εφόσον μετανοήσει. 

Τι είναι όμως οι πειρασμοί και γιατί πρέπει να τους αποφεύγουμε; Στη χριστιανική Πίστη πειρασμός είναι η  διέγερση επιθυμίας που μπορεί να κάμψει τη βούληση και να παρασύρει τον άνθρωπο σε αμαρτία. Και γιατί είναι κάτι κακό η αμαρτία; Πρώτον συνιστά μια πράξη ανυπακοής στο Θεό και δεύτερον σε ποσοστό 100% κάθε αμαρτία βλάπτει, είτε το σώμα, είτε την ψυχή είτε και το πνεύμα, είτε και τα τρία μαζί. Οπότε ναι, οι πειρασμοί επιτρέπονται και ο Θεός τους δέχεται αλλά μας λέει ότι δεν συμφέρουν….

Άγιος Αντώνιος: Ο Άγιος που διώχνει τα δαιμόνια και η πανίσχυρη Προσευχή!

Γεννημένος στην Αίγυπτο από εύπορους γονείς, ο Άγιος Αντώνιος αποποιήθηκε τα πλούτη του και εγκατέλειψε τα εγκόσμια αναχωρώντας για την έρημο. Έγινε το πρότυπο της ασκητικής ζωής και σύμβολο για τους ασκητές. Παρέδωσε την ψυχή Του στο Θεό σε ηλικία 105 ετών. Η πρωτότυπη εικόνα, ζωγραφισμένη από το Μιχαήλ Δαμασκηνό, βρίσκεται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο της Αθήνας.

Σε κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν έκανε τόσες και τέτοιες άγριες επιθέσεις πειρασμών ο διάβολος, όσες στον Άγιο Αντώνιο. Μεταχειρίστηκε όλα τα μέσα για να τον γκρεμίσει, άλλα δεν μπόρεσε.

Μια Κυριακή, αφού είχαν πεθάνει οι γονείς του, ο Άγιος Αντώνιος, ακούει στην Εκκλησία την Ευαγγελική περικοπή, στην οποία συζητάει ο Χριστός μ’ ένα πλούσιο νεαρό και του δείχνει, τον δρόμο της τελειότητας και της σωτηρίας της ψυχής του.

Ο Χριστός, αφού ακούει τον νεαρό πλούσιο, να του λέγει, ότι έχει ζήσει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, του υπογραμμίζει:

«Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε, πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί διάδος πτωχοῖς καί δεῦρο ἀκολουθεῖ μοί καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῶ». Τα λόγια αυτά του Ευαγγελίου, κάνουν βαθιά εντύπωση στην ψυχή του Αντωνίου. Γυρίζει στο σπίτι του σκεφτικός και κυριευμένος από αγωνία. Νομίζει, ότι η φωνή του Κυρίου τον καλεί κι αυτόν, όπως εκείνον τον νέο, να Τον ακούσει και να Τον ακολουθήσει. Υπακούει αμέσως και χωρίς αναβολή. Πουλάει όλα Του τα κτήματα, όλη την περιουσία Του. Από την πώληση τους, πήρε πολλά χρήματα. Το χρυσάφι όμως, δεν του τράβηξε την καρδιά.

Το έδωσε στην Εκκλησία, το μοίρασε στους φτωχούς και κράτησε μόνο για την αδελφή Του ελάχιστα χρήματα. Έπειτα την εμπιστεύθηκε σε ένα Κοινόβιο παρθένων, και συνέχισε προκειμένου να κάνει ασκητική ζωή. Εκεί, βρίσκει, ένα Γέροντα ασκητή, ο όποιος αναλαμβάνει να τον καθοδηγήσει στην αρετή. Προσεύχεται στο Θεό. Του ζητάει να τον βοηθήσει στον αγώνα Του, για την σωτηρία της ψυχής Του. Ξενυχτάει, τρώει ελάχιστα. Ο διάβολος όμως, βλέπει τη μεγάλη πρόοδο του Αντωνίου, στην αγιοσύνη, ταράζεται και στεναχωριέται. Βάζει αμέσως τότε σε ενέργεια τις παγίδες του και τα φοβερά σχέδιά του. Τον χτυπάει λοιπόν, πρώτα με τα πλούτη και τις ανέσεις:

-Είσαι κουτός, του λέγει μέσα του, στην σκέψη του. Άφησες τόσα πλούτη και ήρθες εδώ στην ερημιά να πεθάνεις από την πείνα και από το κρύο! Δεν βλέπεις τη δυστυχία, που σε πνίγει; Ένα στρώμα δεν έχεις να στρώσεις. Ζεστασιά δεν υπάρχει πουθενά. Δεν είναι για σένα ο τόπος αυτός. Θα πεθάνεις και είναι αμαρτία. Έπειτα μη ξεχνάς: Έχεις και αδελφή!

Πώς την άφησες μόνη της; Είναι σωστό αυτό; Τι ευτυχισμένος είσαι τώρα εδώ, σε μια υγρή σπηλιά! Όλοι οι άλλοι, που ζούνε στον κόσμο, θα χαθούμε και συ μόνο θα σωθείς; Είναι άραγε σωστό αυτό που κάνεις;

Όλες αυτές τις σκέψεις τις βάζει στον νου του Αντωνίου ο Σατανάς και περιμένει με αγωνία το αποτέλεσμα. Τί θα γίνει; Θα τις δεχτεί; Θα υποκύψει ή όχι;

Άλλα στις δύσκολες αυτές στιγμές του πειρασμού, ο Άγιος δεν λυγίζει. Προσεύχεται πολύ. Η προσευχή Του, η νηστεία Του και η θέλησή Του, νικούν τον διάβολο και τον τρέπουν σε φυγή. Ο διάβολος βάζει μπροστά νέο σχέδιο, πιο τολμηρό αυτή την φορά. Τον πολεμάει με τη σάρκα. Μεταμορφώνεται σε γυμνή γυναίκα και προσπαθεί να τον σκανδαλίσει και να τον νικήσει. Τού παρουσιάζει κέντρα διασκεδάσεων και σκηνές οργίων. 

Ο Άγιος Αντώνιος, όμως συνεχώς προσεύχεται. Ο Σατανάς δεν εγκαταλείπει τον αγώνα.

—Να το δόλωμα! Η υπερηφάνεια. Τώρα, είναι η ώρα να τον κάνω να υπερηφανευτεί. Παρουσιάζεται, λοιπόν, ο δαίμονας στον Άγιο με μορφή μαύρου παιδιού και του λέγει:

—Αχ! Αντώνιε. Πολλούς πλάνεψα, πολλούς έβαλα κάτω και τους νίκησα, αλλά εσένα κουράστηκα να σε πολεμώ! Νομίζω, πώς δεν θα επιτύχω. Είσαι δυνατός. Σε παραδέχομαι.

—Και ποιος είσαι εσύ; τον ρώτησε ο  Άγιος  Αντώνιος.

—Εγώ είμαι το πνεύμα της πορνείας και γαργαλίζω τους νέους στην πράξη αυτή.

Ο Άγιος Αντώνιος, δεν υπερηφανεύεται, όπως περίμενε ο σατανάς. Δεν είπε από μέσα του: Τί είμαι εγώ!, Μπράβο μου!, Τα κατάφερα, αλλά δόξασε το όνομα του Κυρίου, που του έδωσε τη δύναμη να νικήσει και είπε στον σατανά:

—Ύπαγε οπίσω μου σατανά. Δεν σε φοβάμαι.

Μετά τους πειρασμούς, ο Άγιος Αντώνιος προσεύχεται με πολλή πίστη. Η νηστεία και η σκληραγωγία γινόταν πιο αυστηρή. Κοιμόταν πάνω σε μια παλιά ψάθα ή και εντελώς κάτω στο χώμα.

Για να ανεβάσει, ακόμη πιο ψηλά τον αγώνα Του, καταφεύγει σε έναν παλαιό τάφο και απομονώνεται. Ο διάβολος, ξανακτυπάει τον Άγιο, για να τον κάνει να γυρίσει πίσω στον κόσμο και να τον ρίξει στην αμαρτία. Πηγαίνει την νύκτα και κάνει χαλασμό. Του παρουσιάζεται με μορφές φιδιών, σκορπιών, λύκων, τίγρεων, που τον δαγκώνουν και του σχίζουν τις σάρκες.

Ο Μέγας Αντώνιος λέει με γενναιότητα:

—Δε θα με νικήσετε! ο αριθμός σας και ο θόρυβός σας δείχνουν την αδυναμία σας. Οι δαίμονες τον κτυπούν τότε μανιασμένα και τον αφήνουν εκεί με πληγές αναίσθητο και μισοπεθαμένο.

Έτσι αναίσθητο τον βρίσκει ένας Χριστιανός, που του πήγαινε ψωμί. Τον θεωρεί νεκρό και τον μεταφέρει στο σπίτι του, κοντά στους συγγενείς και τους γνωστούς Του. Συνέρχεται όμως ο Άγιος Αντώνιος τη νύκτα και γυρίζει πάλι στον τάφο του μαρτυρίου Του.

—Εδώ είμαι! φωνάζει ο όσιος. Δεν με φοβίζουν τα ψεύτικα μαστίγιά σας. Κανένα μαρτύριο δεν θα με απομακρύνει από τον Δεσπότη μου Χριστό.

Αγριεύουν οι δαίμονες, στη συνέχεια της μάχης, που δίνουν. Παρουσιάζονται σε χίλιες δυο μορφές ερπετών και θηρίων. Και ο Μέγας Αντώνιος, χωρίς να τα χάσει είπε:

—Εάν είχατε δύναμη, ένας και μόνο από σας, μπορούσε να με εξοντώσει.

Οι δαίμονες ακούγοντας τα λόγια αυτά του Άγιου Αντωνίου, έτριζαν τα δόντια τους, μια ακτίνα με θεϊκό φως κατέβηκε από τη στέγη του τάφου. Γαλήνη κι ησυχία απλώθηκε παντού. Το κορμί του Άγιου δεν πονούσε πλέον και δεν υπήρχαν πληγές στο σώμα Του. Θεραπεύτηκαν από τον Κύριο. Ο μεγάλος ασκητής, καταλαβαίνει τη θεία επίσκεψη και ρωτάει:

—Πού ήσουνα, γλυκύτατέ μου Θεέ και δεν φανερωνόσουνα από την αρχή, να σταματήσεις τους πόνους του κορμιού μου; Δεκαέξι χρόνια, με έψησε ο σατανάς. Ακούστηκε τότε, μια φωνή, που του έλεγε:

—Αντώνιε, εδώ ήμουνα και σε παρακολουθούσα αοράτως. Αλλά πρόσμενα να ιδώ τον αγώνα σου. Αφού, λοιπόν, δεν νικήθηκες, αλλά υπέφερες με πίστη, θα είμαι πάντοτε κοντά σου και θα κάνω το όνομά σου ξακουστό σε όλο τον κόσμο. Σηκώθηκε τότε ο Άγιος Αντώνιος και προσευχήθηκε θερμά.

Ο Άγιος Αντώνιος διώχνει τα δαιμόνια

Με το πέρασμα των χρόνων, οι δαίμονες εξακολουθούν να πειράζουνε τον Άγιο, αλλά δεν ελπίζουν πλέον να τον νικήσουν. Αντίθετα αρχίζουν τώρα και τον φοβούνται. Η προσευχή Του είναι πανίσχυρη, διότι η πίστη Του είναι μεγάλη και η ψυχή Του αγνή.

Μια μέρα, που ο Άγιος Αντώνιος περνούσε το ποτάμι μ’ ένα πλοιάριο, διότι ήθελε να επισκεφτεί τα Μοναστήρια, του ήρθε στη μύτη μια βρωμερή οσμή.

—Κάτι βρωμάει φοβερά! είπε ο Μέγας Αντώνιος.

—Μήπως κανένα ψάρι; τον ρωτήσανε.

—Όχι. Άλλη δυσωδία νοιώθω..

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε από τ’ αμπάρι του πλοίου μια φοβερή κραυγή νέου, που είχε μέσα του δαιμόνιο και τον βασάνιζε. Τότε ο Άγιος Αντώνιος έκανε θερμή προσευχή στο Θεό και απάλλαξε τον νέο από το μαρτύριο του διαβόλου. Τον άφησε ήσυχο, ήρεμο, γαλήνιο και υγιή να συνεχίσει την εργασία του και την ζωή του, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Όλοι τότε κατάλαβαν ότι η βρωμιά εκείνη δεν ήτανε τίποτε άλλο, παρά ο βρωμερός και απαίσιος δαίμονας, που βασάνιζε τον νέο.

Σ’ έναν άλλο πάλι νέο ο διάβολος του έκανε φοβερά μαρτύρια. Τον καταντούσε έτσι, ώστε να τρώγει τις σάρκες του. Τον βασάνιζε πολύ σκληρά.

Οι γονείς του απελπισμένοι τον έφεραν στον Μέγα Αντώνιο. Ο Άγιος Αντώνιος λυπήθηκε τον νέο και είπε στους γονείς του ότι θα αγρυπνήσει και θα προσευχηθεί για αυτόν, αλλά μαζί του πρέπει ν’ αγρυπνήσουν και να προσευχηθούν και εκείνοι.

Πράγματι έκαναν μια προσευχή πολύ κατανυκτική. Κατά τα ξημερώματα όμως αγρίεψε ο άρρωστος. Όρμησε με οργή εναντίον του Άγιου και τον έριξε κάτω. Πικράθηκαν από τη διαγωγή του παιδιού τους οι δυστυχισμένοι γονείς. Ο πολύπαθος όμως, από τα τεχνάσματα του διαβόλου ασκητής, τους είπε:

—Μην λέτε τίποτε εναντίον του παιδιού. Δεν φταίει αυτό, αλλά ο δαίμονας, που οργίστηκε διότι πήρε εντολή από τον Θεό να βγει από μέσα του και να τον αφήσει ελεύθερο.

Αυτό είναι το σημάδι, ότι βγήκε το δαιμόνιο. Δοξάστε τον Θεό…Και πράγματι το παιδί ημερωμένο έπειτα, σηκώθηκε και φιλούσε ευτυχισμένο τα χέρια του Μεγάλου Αντωνίου. Το δαιμόνιο έφυγε.