Δεν έχετε προϊόντα στο καλάθι αγορών σας.
0TEM.
Δεν έχετε προϊόντα στο καλάθι αγορών σας.
Δεν υπάρχει πιο συγκλονιστική δύναμη, πιο ισχυρή πνευματική ώθηση και πιο καταλυτική στήριξη από αυτή που αισθάνεται βαθιά μέσα του ο Χριστιανός όταν προσεύχεται μπροστά στο Σταυρό ή όταν κάνει το σταυρό του. Ο Απόστολος Παύλος το έχει πει τόσο περιεκτικά και τόσο εμπνευσμένα στην επιστολή Α’ προς Κορινθίους (1:18, 24): «…Ο λόγος του Σταυρού σ’ εκείνους μεν που χάνονται είναι μωρία, σε μας, όμως, που σωζόμαστε είναι δύναμη Θεού». Και το είπε αυτό γιατί την εποχή της Σταύρωσης του Ιησού ο σταυρός ήταν συνυφασμένος με το παράπτωμα και τη ντροπή, ταυτισμένος με την ατιμία, ισοδύναμος με την αγανάκτηση και την τιμωρία. Όμως ο σταυρικός θάνατος του Χριστού που εκπλήρωσε τα σωτήρια σχέδια του Θεού έκρυβε μια μοναδική δύναμη για τους Χριστιανούς που έμελλε να τους αναστήσει από την παλιά τους ζωή και να τους συγχωρέσει το πρώτο αμάρτημα.
Οι ιδιότητες του Σταυρού είναι τεράστιες και πολύ σημαντικές για τον Ορθόδοξο πιστό:
Ο Σταυρός, σταυρώνει τον παλιό κόσμο για χάρη του πιστού
«Διαμέσου του οποίου ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς εμένα και εγώ ως προς τον κόσμο», αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες (6:14, 2:20,5:24, Ρωμαίους 6:6). Στο Σταυρό του Χριστού ο κόσμος σταυρώνεται ως προς τον πιστό και ο πιστός ως προς τον κόσμο των αισθήσεων, των εξωτερικών, επιφανειακών και αποκλειστικά λογικών πραγμάτων, ταυτόχρονα με τους πολλαπλούς και συνεχείς πειρασμούς της αμαρτίας αλλά και τις ανεπαρκείς προσπάθειες διαφυγής από αυτή. Και βέβαια όσο περισσότερο συνειδητοποιεί κανείς το τι υπέφερε ο Λυτρωτής από τον «κόσμο», τόσο λιγότερο πιθανό είναι να αγαπήσει τον κόσμο και όσα βρίσκονται σε αυτόν (Α’ Ιωάννου 2:15).
Προσελκύει και λυτρώνει τον Παλιό Άνθρωπο
Ο Κύριος είπε «…και όταν εγώ υψωθώ από τη γη, θα τους ελκύσω όλους προς τον εαυτό μου…» (Ιωάννης 12:31-33, Άσμα Ασμάτων 1:4, Ωσηέ 11:4). Ο Σταυρός του Χριστού ελκύει όλους τους ανθρώπους σε αυτόν, ως κεφαλή και εκπρόσωπό τους, επειδή σταυρώθηκε γι’ αυτούς, και τους προσφέρει την ελευθερία και τη σωτηρία τους από την παλιά ζωή.
Ενώνει τον Θεό με τα παιδιά του
«Επειδή, και ο Χριστός έπαθε μια φορά (δια του Σταυρού) για πάντα για τις αμαρτίες, ο δίκαιος για χάρη των αδίκων, για να μας φέρει στον Θεό…» (Α’ Πέτρου 3:18, βλ. Κολοσσαείς 1:21-22). Το γεγονός ότι ο Υιός του Θεού αγάπησε τόσο τους ανθρώπους ώστε θυσιάστηκε με σταυρικό θάνατο γι’ αυτούς, αποτελεί το πιο ισχυρό κάλεσμα που μπορεί να γίνει στην ανθρωπότητα για να επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό εγκαταλείποντας το κομμάτι του Παλαιού ανθρώπου μέσα του.
Συμφιλιώνει τον Άνθρωπο με τον Θεό
Ο Σταυρός είναι το σημείο που συναντάται ξανά ο Θεός με τον Άνθρωπο. Το μέρος της επανένωσης του ανθρώπου με το δημιουργό του. Ο Ιησούς καρφώνει το χρεωστικό έγγραφο των αμαρτιών του Ανθρώπου από το προπατορικό αμάρτημα και το ξεπληρώνει δια του θανάτου Του. «Επειδή, αν, ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου του θανάτου του Υιού Του…» (Ρωμαίους 5:10). Μολονότι υπήρχαν ανυπέρβλητα εμπόδια και από τις δύο πλευρές για μια συμφιλίωση, με το σταυρικό θάνατο του Χριστού αφαιρέθηκαν όλα. Ο σταυρός του Χριστού οδηγεί τον άνθρωπο σε συμφωνία, φιλία και ένωση με το Θεό αφήνοντας στην άκρη την αντίθεση και την έχθρα, χάρη στα σοφά σχέδια του Θεού (βλ. Β’ Κορινθίους 5:1-20, Κολοσσαείς 1:21, Εφεσίους 2:16). Στην πλευρά του Θεού ο Σταυρός επιτυγχάνει τη συμφιλίωση διατηρώντας την πιστότητα στο Νόμο Του, αποδεικνύοντας το μίσος Του για την αμαρτία, την ακεραιότητα της δικαιοσύνης και της αλήθειας Του και ταυτόχρονα αποδεσμεύοντας την πλούσια αγάπη, χάρη και τη συγχωρητικότητά Του (βλ.Ρωμαίους 3:26).
Γαληνεύει την ψυχή
Στην Αγία Γραφή αναφέρεται ότι «…ο Πατέρας ευδόκησε… διαμέσου αυτού, να συμφιλιώσει τα πάντα με τον εαυτό Του, αφού ειρηνοποίησε διαμέσου του αίματος του Σταυρού Του, διαμέσου αυτού, είτε αυτά που είναι επάνω στη γη είτε αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς» (Κολοσσαείς 1:19-20). Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται χαμένος ακόμη στις αμαρτίες του, δεν μπορεί να έχει ειρήνη ούτε με τον εαυτό του, ούτε με το Θεό. Ο προφήτης Ησαΐας γράφει, «Ειρήνη δεν υπάρχει στους ασεβείς, λέει ο Κύριος (48:22). Για να αποκατασταθεί η ειρήνη μεταξύ Θεού και Ανθρώπου, ουρανού και γης ήταν απαραίτητη η εξιλέωση και δεν μπορούσε να υπάρξει εξιλέωση παρά μόνο με το αίμα του Χριστού που χύθηκε στο Σταυρό.
Η αληθινή και μοναδική καύχηση του Πιστού
Ο Απόστολος Παύλος γράφει, «Σε μένα, όμως, μη γένοιτο να καυχώμαι, παρά μονάχα στον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού…» (Γαλάτες 6:14, Α’ Κορινθίους 2:2). Κάποιοι άνθρωποι καυχώνται για τις γνώσεις, άλλοι για τον πλούτο και την περιουσία τους, άλλοι για τα ταλέντα και επιτεύγματά τους, άλλοι για την καταγωγή τους. Ωστόσο για το Χριστιανό η υπέρτατη λατρεία, δόξα και καύχηση είναι στο Σταυρό του Σωτήρα Χριστού επειδή έχει έναν τόσο άξιο Σωτήρα. Μπροστά στο σταυρωμένο Μεσσία, όλες οι αξίες είναι μικροσκοπικές σε μέγεθος και ευτελείς (Φιλιππησίους 3:8).
Πως πρέπει να κάνουμε το Σταυρό μας
Πολλοί κάνουν τον Σταυρό τους συνέχεια, άλλοι καθόλου, άλλοι με τόση βιασύνη πού μοιάζει με μηχανική, αυτόματη χειρονομία χωρίς νόημα και ουσία. Ο Τίμιος Σταυρός πρέπει να χαράσσεται κανονικά, χωρίς βιασύνη με τα τρία δάκτυλα (μέγας, δείκτης, μέσος) ενωμένα καλά και υπηρετώντας τον τύπο της Παναγίας Τριάδος, ενώ τα άλλα δύο (παράμεσος, μικρός) μέσα στην παλάμη, σε τύπο των δύο φύσεων του Κυρίου μας. Φέρουμε τα τρία δάκτυλα στο μέτωπο, κατόπιν στην κοιλιά, μετά στο δεξιό ώμο και μετά στον αριστερό, κάνοντας συγχρόνως μικρή υπόκλιση του κεφαλιού.
Χαράσσουμε τον Τίμιο Σταυρό
Πότε κάνουμε τον σταυρό μας
Δηλαδή κάθε φορά πού θα λέγεται ή θα ψάλλεται το: «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι», ή όταν ακούγεται το «… του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…».
«Της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας…» που υπάρχει στα Ειρηνικά, Πληρωτικά και Μικρές Συναπτές.
Πότε ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας:
Το σταυρό μας μπορούμε να κάνουμε στην αρχή και στο τέλος του Εξάψαλμου. Σ’ όλη όμως τη διάρκεια αυτού, ακόμη και στο μέσον του, όταν λέγουμε τα «Δόξα… Και νυν… Αλληλούια…» ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας, αλλά παρακολουθούμε «εν πάση σιωπή και κατανύξει» τον Αναγνώστη, ο όποιος «μετ’ ευλάβειας και φόβου Θεού», διαβάζει τον Εξάψαλμο. Διότι ό χρόνος αυτός τής αναγνώσεως προεικονίζει το χρόνο τής Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου με φόβο και τρόμο θα αναμένουμε την τελική κρίση Του για εμάς. Και, όπως τότε, έτσι και τώρα θα πρέπει σιωπώντες, όρθιοι, ακίνητοι, χωρίς μετακινήσεις ή, προπαντός, χωρίς και τούς παραμικρούς θορύβους, να παρακολουθούμε την ανάγνωση αυτή. (Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στις εσπερινές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι οποίες είναι ό Όρθρος της επομένης. Διότι τότε, αφηρημένοι, μπαίνουμε στους Ναούς χωρίς να προσέχουμε, εάν εκείνη την ώρα διαβάζεται ο Εξάψαλμος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να παραμένουμε ακίνητοι στην είσοδο του Κυρίως Ναού και μετά το πέρας της αναγνώσεως να μετακινούμαστε για να καταλάβουμε τη θέση μας).
Η συνήθεια ορισμένων να κάνουν το σταυρό τους πριν φιλήσουν το χέρι του Επισκόπου ή Ιερέα ή οποιουδήποτε ρασοφόρου είναι λανθασμένη. Το σταυρό μας τον κάνουμε, όταν ασπαζόμαστε τις άγιες Εικόνες και όχι όταν ασπαζόμαστε το χέρι του Ιερωμένου. Όταν λοιπόν πρόκειται να επικοινωνήσουμε ή να συναντηθούμε με Ιερωμένο, μπορούμε να πούμε «Ευλόγησον, Δέσποτα ή Πάτερ» ή «Την ευχή σας, Σεβασμιώτατε ή Άγιε Καθηγούμενε ή Πάτερ και κάνοντας μία μικρή υπόκλιση της κεφαλής να ασπαστούμε το δεξί του χέρι, όποτε συνεχίζουμε το διάλογο μαζί του, όπως επιθυμεί ό καθένας. Το ίδιο κάνουμε και φεύγοντας από κοντά του. Λέμε, «Την ευχή σας ή Ευλογείτε, Πάτερ», κάνουμε μικρή υπόκλιση, προτείνοντας τις παλάμες μας σταυροειδώς, ασπαζόμαστε τη δεξιά του και φεύγουμε.
Πηγή φωτογραφίας: https://asceticexperience.com