Οι θαυματουργές εικόνες Της Παναγίας μας & Σύγχρονοι γέροντες της Ορθοδοξίας
Δεν υπάρχει θαύμα χωρίς Πίστη και Πίστη χωρίς ένα θαύμα. Άλλωστε η αλήθεια και η δύναμη των εικόνων βρίσκονται και αναδύονται στα πρόσωπα που εικονίζουν. Η αλήθεια της εικόνας του Χριστού βρίσκεται στο πρόσωπο του Χριστού. Η αλήθεια της εικόνας της Παναγίας βρίσκεται στο πρόσωπο της Παναγίας. Και η αλήθεια και δύναμη της εικόνας κάποιου Αγίου βρίσκεται στο πρόσωπο του εικονιζόμενου Αγίου. Γι' αυτό όλες οι εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων είναι ιερές και δυνάμει θαυματουργές, αφού τα πρόσωπα που εικονίζουν είναι ιερά και έχουν τη χάρη της θαυματουργίας.
Παρ' όλα αυτά στην ζωή της Εκκλησίας ορισμένες εικόνες χαρακτηρίζονται ως θαυματουργές και τιμώνται ιδιαίτερα. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι εικόνες αυτές συνδέθηκαν με κάποιο ή κάποια θαύματα. Η φανέρωση δηλαδή της θαυματουργικής χάριτος του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιου Αγίου μέσω της εικόνας γίνεται αφορμή, για να χαρακτηρισθεί η εικόνα αυτή ως θαυματουργή.
Υπάρχουν αποδεδειγμένα σύμφωνα με χιλιάδες μαρτυρίες πολλές θαυματουργές εικόνες στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αρκετές από αυτές βρίσκονται στο Άγιον Όρος. Η ύπαρξή τους αποτελεί ιδιαίτερη ευλογία. Και η τιμή των μοναχών, όπως και των προσκυνητών, προς αυτές είναι ξεχωριστή.
Το Άγιον Όρος είναι γνωστό ως το «Περιβόλι της Παναγίας». Ως ο κατ' εξοχήν τόπος που τιμάται, που εμφανίζεται, που ενεργεί και αναπαύεται το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως «ο νοητός της Θεοτόκου και ωραίος Παράδεισος». Σύμφωνα με την παράδοση, το Άγιον Όρος δόθηκε ως κλήρος στην Παναγία από τον ίδιο τον Κύριο: «Έστω ο τόπος ούτος κλήρος σον και περιβόλαιον σον και Παράδεισος, έτι δε λιμήν σωτήριος των θελόντων σωθήναι»..
Η Κυρία των αγγέλων εμφανίζεται ως Κυρία του αγγελικού τάγματος των μοναχών. Η Κεχαριτωμένη φανερώνει τις χάριτες που απορρέουν από τη χάρη της, μέσα από εικόνες, προσκυνήματα, ευλογημένες αθωνικές γωνιές, γεγονότα της ζωής, προσδοκώμενες ανταποκρίσεις σε αιτήματα, ανέλπιστες απαντήσεις σε δοξολογικά ξεσπάσματα, εμφανίσεις σε εξαγιασμένους ασκητές, μέσα στη κατάνυξη του κελιού ή στην λαμπρότητα του ναού. Παντού και πάντοτε, σε κάθε τόπο και σε κάθε σημείο, ελλοχεύει μια ανεπανάληπτη αφορμή, μια μοναδική ευκαιρία να ζήσει κανείς το αγκάλιασμα της Θεοτόκου.
Δεν υπάρχει ίσως αγιορείτης μοναχός που να μη ζει την Παναγία ως Παναγία του, ως κύρια και πρώτη προσφυγή του, ως αμετάθετο ελπίδα, ασφάλεια και προστασία του, ως πρέσβειρα και μητέρα του, ως πλησίον και μόνιμο σύντροφο του, ως εναγκαλιστή των πληγών και ανάδοχο των δοκιμασιών του.
Κάθε ψάλτης από το «Άξιον Εστί» θα αρχίσει τα μαθήματά του και με αυτό θα αποδώσει την καλύτερη τέχνη του. Κάθε αγιογράφος ή ξυλογλύπτης, τα πρώτα και καλύτερα έργα που θα φιλοτεχνήσει θα απεικονίζουν το θεομητορικό πρόσωπο. Κάθε ησυχαστής σε αυτή θα καταθέσει τη θερμότερη προσευχή του. Κάθε μοναστήρι μια δική της εικόνα θα περιβάλλει με το απαύγασμα της ευλάβειας του.
Γεγονότα ιστορικά, ανάγκες καθημερινές, ζωντανά θαύματα, περιστατικά και συγκυρίες, ιδιώματα θεομητορικά αποτυπώνονται σε κάθε εικόνα που κοσμεί με την καλλιτεχνική ομορφιά της και παρηγορεί με την παρουσία της κάθε Ιερά Μονή του Αγίου Όρους. Έτσι, εκτός από την Παναγία του «Άξιον Εστί» στο Πρωτάτο ή την Πορταϊτισσα στην Ιερά Μονή Ιβήρων, έχουμε την Παναγία του Ακάθιστου στην Ιερά Μονή Διονυσίου, τη Μυροβλύτισσα στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου, την Τριχερούσα στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, τη Γοργοϋπήκοο στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου, την Οδηγήτρια στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος, την Παραμυθία στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, τη Γλυκοφιλούσα στην Ιερά Μονή Φιλόθεου και πλήθος άλλων. Θαυματουργές εικόνες είναι η Αγία Ζώνη το μοναδικό κειμήλιο που σώζεται από την επίγεια ζωή της Παναγίας, η Αγία Σκέπη, η Παναγία η Ελεούσα, η Ζωοδόχος Πηγή, η Παναγία Ιεροσολυμίτισσα, η Παναγία Κυκκώτισσα, η Παναγία με τα Επτά Σπαθιά, η Παναγία της Τρύγης - Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, η Παναγία η Παρηγορήτισσα, η Παναγία του Βλαδιμίρ, η Παναγία του Καζάν, η Παναγία του Πάθους ή Αμόλυντος, η Παναγία των Κρίνων, Παναγία Παντάνασσα - Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, η Παναγία Άξιον Εστί - Πρωτάτο Καρυές, η Παναγία Πορταΐτισσα - Ιερά Μονή Ιβήρων, η Παναγία Πορταΐτισσα - Ιερά Μονή Ιβήρων και τόσες άλλες…
Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος
Ο Άγιος γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Είναι ένας σύγχρονος Άγιος με πολλά εν ζωή και μετά την κοίμησή του θαύματα.
Άγιος Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013. Ο π. Πορφύριος, γεννήθηκε το 1906 από ευσεβείς και πολύ φτωχούς γονείς στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας. Στο σχολείο πήγε μέχρι Β΄ Δημοτικού. Τα γράμματα, όπως μου είπε, τα έμαθα διαβάζοντας το Ευαγγέλιο και τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Κι ο μικρός Ευάγγελος -αυτό ήταν το όνομα του Γέροντα- δούλευε στα χωράφια και έβοσκε τα λιγοστά πρόβατά τους στις πλαγιές του χωριού. Εκεί διάβαζε και το Βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη.
Τόσο πολύ τον συνεπήρε η αγία μορφή του Οσίου, που άρχισε να σκέπτεται να τον μιμηθεί. Μικρός καθώς ήταν, 13-14 ετών, βρήκε τον τρόπο και έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί εγκαταστάθηκε στα Καυσοκαλύβια και έγινε υποτακτικός σε ένα κελί, σε δύο πολύ καλά και αυστηρά Γεροντάκια. Έζησε μαζί τους 5-6 χρόνια, έμαθε την καλογερική, την «άκρα» και «χαρούμενη» όπως έλεγε, υπακοή, την καθαρή αγάπη του θεού και δέχθηκε – άδολο και αγνό παιδί όπως ήταν- το διορατικό χάρισμα.
Άλλοι σύγχρονοι άγιοι είναι ο Γέροντας Αρσένιος Σπηλαιώτης, ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης, ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς, ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Γέροντας Τύχων Αγιορείτης, ο Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ο Γέροντας, η Γερόντισσα Γαβριηλία, ο Γέροντας Σίμων Αρβανίτης, ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης και ο Γέρων Ηρωδίων.
Η Μονή του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια. Πολλοί μοναχοί και ιερείς έμειναν εκεί και προσευχήθηκαν στον Κύριο. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας έγιναν μεγάλες και βάρβαρες σφαγές, όπου ξεκληρίστηκε το μοναστήρι.
Το 1945 μ.Χ. η μοναχή τότε Μακαρία πήγε στα ερείπια της αρχαίας μονής του Ευαγγελισμού, άλλοτε ονομαζόμενης ως Σταυροπηγιακής, του Όρους Αμωμών, στις βορειοανατολικές υπώρειες του Πεντελικού. Απο θεία παρόρμηση, διαμόρφωσε ένα κελάκι εκεί και άρχιζε να καθαρίζει τα ερείπια του παλαιού Ναού για να τον ανακατασκευάσει. Εκεί πολλές φορές διαλογιζόταν ότι σε εκείνα τα χώματα είχαν ζήσει κατά την πάροδο των αιώνων μοναχοί και προσευχόταν να γνωρίσει ή να της φανερωθεί κάποιος από αυτούς. Μια φωνή, αρχικά σιγανή αλλά με τον καιρό δυνατότερη στην ψυχή της, της έλεγε: «Σκάψε και θα βρεις αυτό που επιθυμείς», μέχρι τη στιγμή που της είχε φανερωθεί ένα σημείο στο προαύλιο του μοναστηριού.
Έτσι στις 3 Ιανουαρίου 1950 μ.Χ. ανέθεσε σε εργάτη το σκάψιμο του συγκεκριμένου σημείου που της υποδείκνυε η ίδια η ψυχή της. Αν και ο εργάτης ήταν αρνητικός και ήθελε να σκάψει οπουδήποτε αλλού παρά σε αυτό το σημείο, τελικά, μετά από τις εκκλήσεις και τις προσευχές, ο εργάτης πείστηκε και ξεκίνησε να σκάβει. Το σημείο είχε ένα μισογκρεμισμένο τζάκι, τοίχο και πράγματα που καταδείκνυαν ότι εκεί κάποτε υπήρχε κελί κάποιου μοναχού. Το πρώτο εύρημα, ένα κεφάλι. Μάλιστα, ο χώρος ανέδυε μια ευωδιά.
«Γονάτισα με ευλάβεια και ασπάστηκα το σκήνωμα του Αγίου και αισθάνθηκα βαθιά την έκταση του μαρτυρίου του. Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση, απέκτησα μεγάλο θησαυρό, και παίρνοντας το χώμα με προσοχή έβλεπα την αρμονία του σκηνώματός του, που, αν και τόσους αιώνες μέσα στη γη, δεν είχε αλλοιωθεί», έγραψε η ηγουμένη Μακαρία περιγράφοντας τα όσα συνταρακτικά τής συνέβησαν.
Με προσοχή , η Ηγουμένη Μακαρία έβγαλε όλο το σκήνωμα και το τοποθέτησε σε μία θυρίδα που ήταν πάνω από τον τάφο. Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για κληρικό καθώς το ράσο του είχε παραμείνει άθικτο.
Το βράδυ, διαβάζοντας τον εσπερινό, η Ηγουμένη άκουσε βήματα. Ο ήχος ερχόταν από τον τάφο, αντηχώντας έως την πόρτα της εκκλησίας. Εκεί τον πρωτοαντίκρισε. Ήταν ψηλός με μάτια μικρά στρογγυλά, με μακριά μαύρα γένια που έφταναν στο λαιμό, ντυμένος με τη μοναχική αμφίεση. Στο ένα χέρι είχε μία φλόγα και με το άλλο ευλογούσε. Ζήτησε να τον βγάλουν από αυτήν τη θυρίδα που τον είχαν. Την επόμενη κιόλας μέρα η Ηγουμένη καθάρισε τα οστά και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα στο Ιερό του Ναού.
Το ίδιο βράδυ ο Άγιος φανερώθηκε στον ύπνο της, την ευχαρίστησε και της φανέρωσε και το όνομά του: Εφραίμ. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί από τότε και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και τη βοήθειά του. Ο Άγιος με τη χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της Μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που κτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή.
